Archiwum kategorii: LITERATURA DZIECIĘCO-MŁODZIEŻOWA

„Wielki zły wilk i 14 małych wilczków”

Autorka: Christine Neumann-Villemin
Ilustrator: David B. Draper
Wydawnictwo: Esteri

Christine Naumann-Villemin jest francuską pisarką, logopedką. W jej najnowszej książce wielki zły wilk uczy swoje dzieci jak schwytać Czerwonego Kapturka. Małe wilczki ostrzą sobie pazurki. Tylko najmłodsza Loulette nie może wyruszyć na poszukiwania, bo tata uważa, że jest jeszcze za mała. Ma przynieść z lasu grzyby.

Tymczasem w lesie spotyka właśnie Czerwonego Kapturka i ucina sobie z nim miłą pogawędkę. Pędem wraca do swojego rodzeństwa, żeby się pochwalić, ale nikt jej nie wierzy. Każą jej przynieść słoik masła od Kapturka. Przynosi. Każą jej znaleźć babcię. Znajduje. Każą jej przyprowadzić babcię, więc pędzi do jej domku. Ale jest już zbyt zmęczona. Zjada pyszne ciasto, bawi się z Kapturkiem i zasypia. Wieczorem wraca do swojej wilczej rodziny, która niczego się nie domyśla. Mała wilczyca Loulette jest od tej chwili przyjaciółką babci i Czerwonego Kapturka.

Wszystko dobrze się kończy, jak to w bajkach. Nawiązanie do klasycznej opowieści o Czerwonym Kapturku jest bardzo oryginalne. Wszyscy znają tę historyjkę, a przecież tyle rzeczy może się jeszcze wydarzyć w lesie. Wilki nie znajdą Kapturka, albo zaprzyjaźnią się z Kapturkiem, nikt nikogo nie zje, nie ma myśliwego, a babcia wcale nie jest chora. Ilustracje Davida B. Drapera, wykonane tradycyjną techniką malarską, świetnie oddają klimat bajeczki. Książkę można podarować najmłodszym czytelnikom. Może okazać się pomocna w zajęciach z logopedą, ze względu na „sepleniące” fragmenty, wypowiadane przez małą Loulette. Oprawa twarda, szyta, klejona, kredowy papier, większy format.

„Woda”


Autorka: Anna Skowrońska
Opracowanie graficzne i ilustracje: Agata Dudek i Małgorzata Nowak
Wydawnictwo: Muchomor

Kolejny tom popularnonaukowej serii o żywiołach skierowanej do młodych odbiorców, do której tekst napisała autorka książek dla dzieci, redaktor naczelna Muchomora – Anna Skowrońska, ilustracje zaś stworzyły cenione graficzki – Agata Dudek i Małgorzata Nowak. Poprzednia część, „Wiatr” (p. 23/20), była nominowana do nagrody graficznej Książka Roku 2020 Polskiej Sekcji IBBY.

Tym razem autorka omawia różnorodne zagadnienia związane z wodą, przedstawia mnóstwo fascynujących wodnych ciekawostek oraz przemyca sporo wiedzy z fizyki, geografii, biologii oraz ekologii. Ciekawie opowiada o mieszkańcach oceanu, podwodnych statkach, pracy polarników i morskich archeologów, japońskich staruszkach nurkujących w poszukiwaniu pereł, podróżach statkami, uprawie ryżu, historii Titanica, transatlantyckich wyprawach kajakiem, wodnych katastrofach oraz największej na świecie tamie na rzece Jangcy. Porusza też tematy ekologiczne, przedstawiając zarówno najważniejsze problemy, jak też pozytywne przykłady, np. młodego, holenderskiego nurka, który zainicjował akcję zbierania pieniędzy na budowę  maszyny sprzątającej ocean.

Książka składa się z krótkich, atrakcyjnie opracowanych graficznie rozdziałów. Znajdziemy tu pomysłowe mapy, przekroje, humorystyczne ilustracje oraz wyróżnione informacje.

Bogata w fakty i ciekawostki, atrakcyjna, wartościowa publikacja. Bardzo polecam zarówno młodym miłośnikom przyrody, jak i nauczycielom szkół podstawowych jako materiał uatrakcyjniający lekcje. Wielkoformatowa, starannie wydana, w twardej, szytej oprawie.

 

„Felek i Tola i urodziny Henia”, „Felek i Tola i burza”

Autorka: Sylvia Vanden Heede
Ilustrator: Thé Tjong-Khing
Wydawnictwo: Dwie Siostry

Poziom: BD 0

Kolejne dwie części serii o przygodach lisa Felka oraz zajączki Toli, adresowanej do najmłodszych czytelników, stworzonej przez cenioną flamandzką autorkę oraz holenderskiego mistrza grafiki książkowej. Poprzednio: „Felek i Tola i nowy sąsiad” p. 3/21.

Czytaj dalej →

„Kto uratuje wiewióra?”

Autorka: Géraldine Collet
Ilustrator: Sébastien Chebret
Wydawnictwo: Esteri

 

Poziom czytelniczy: BD 0

 

 

Géraldine Collet jest francuską pisarką, autorką literatury dziecięcej i młodzieżowej. Z Sébastienem Chebretem stworzyła doskonały duet twórczy. Jej opowieść jest jak bajka, prosta i z morałem, a jego ilustracje są jak dobra kreskówka, krótka i bardzo śmieszna.

Wiewiór cichutko obserwuje jak wilk zjada sobie różne zwierzątka. Nie przeszkadza mu to za bardzo. Dopiero kiedy sięga po orzeszki, naprawdę się denerwuje. Zaczyna protestować. Rozwścieczony i głodny wilk chętniej zje Wiewióra niż orzeszki. Ten ucieka i żegna się już z życiem, bo wie, że nikt nie stanie w jego obronie. Las jest przecież pusty.

Tymczasem z norek wychodzą małe zwierzątka i przepędzają złoczyńcę. Wiewiór już teraz wie, że trzeba reagować, kiedy komuś dzieje się krzywda. To bardzo pouczająca historyjka, która spodoba się najmłodszym czytelnikom, nie dużo treści, świetne ilustracje, bardzo dobre tłumaczenie, oddające specyficzny styl francuskiej literatury dla dzieci.

Oprawa twarda, szyta, papier kredowy, większy format.

„Jak zdobyć supermoce”

Autorka: Ewa Martynkien
Wydawnictwo: Literatura

 

Poziom czytelniczy: BD II/III

 

 

Ewa Martynkien jest pedagogiem, trenerem rodzinnym, scenarzystką i reżyserką, autorką książek dla dzieci oraz serii animowanej „Księżniczka Hania i Grymasek”. W poprzednich przeglądach omawialiśmy jej książkę „Mój kumpel Jeremi” (p. 13/20).

Bohaterką „Jak zdobyć supermoce” jest jedenastoletnia Iga. Nie ma przyjaciół i nikt jej nie lubi w szkole. Niczym się nie wyróżnia. Chciałaby być silna, wysportowana, pewna siebie. Koledzy wyśmiewają się z Igi, chociaż nic o niej nie wiedzą. Dziewczynka nie ma mamy. Jej tata jest chory na epilepsję i chociaż bardzo się o nią troszczy, ma też swoje obowiązki zawodowe. Odwiedzając ojca w szpitalu, Iga poznaje Olka, chłopca, który czeka na poważną operację. Potrzebne są pieniądze, więc Iga wyrusza z Olkiem w podróż do Warszawy. Chce wziąć udział w castingu do serialu „Liga superbohaterów” i odszukać tatę Olka.

Autorce udało się stworzyć prawdziwą bohaterkę, dziewczynkę, która ma zwyczajne marzenia. Nie jest ani trochę sztuczna, egzaltowana, przerysowana. Czytelnik łatwo się z nią identyfikuje, współczuje jej. Wydaje się, że spada na nią za dużo cierpienia: śmierć matki, choroba ojca, prześladowania w szkole. Ale czasami rzeczywiście tak bywa. To bardzo mądra książka, która przede wszystkim przestrzega młodych czytelników przed zbyt pochopnym ocenianiem kolegów i koleżanek. Pokazuje, że cyberprzemoc jest czymś okrutnym, a udostępnianie złych informacji, zdjęć, filmów w internecie może zniszczyć komuś życie. Gorąco polecam. Oprawa twarda, szyta.