Autorka: Sigrid Nunez                                         Wydawnictwo: Pauza

Nowa powieść amerykańskiej pisarki, zdobywczyni prestiżowej National Book Award (za prezentowaną na p. 13/19 książkę „Przyjaciel”) to wspaniała, kameralna proza, która w swoim skupieniu na „małych” dramatach „zwykłych” ludzi przywodzi na myśl Czechowa.

Główną bohaterką i narratorką jest anonimowa pisarka, a akcja została osnuta wokół historii odchodzenia jej przyjaciółki, która choruje na raka. Najpierw wydaje się, że kobieta wyzdrowieje, ale potem, gdy nadchodzi nawrót choroby, decyduje się na eutanazję i prosi główną bohaterkę, by towarzyszyła jej w ostatnich chwilach.

Ten kręgosłup narracyjny obudowany został licznymi dygresyjnymi opowieściami, które pisarka chłonie niczym gąbka. Historie zawarte w „Pełni miłości” są w większości smutne – oprócz tej centralnej mamy tu m.in. wieszczącego zagładę ludzkości, w wyniku kryzysu klimatycznego, naukowca, cierpiącej na paranoję staruszki, córki nienawidzącej matki, pewnego nieudanego małżeństwa czy kota, który dwa razy trafia do schroniska.

Książka Nunez, paradoksalnie, jest jednak o nadziei i tytułowej pełni miłości bliźniego, która, jak czytamy w otwierającym powieść cytacie z Simone Weil, polega na tym, by „być zdolnym zapytać: Jaka jest twoja udręka?”

To pytanie ma odwagę zadać zarówno bohaterka i być z tą, która jej potrzebuje w najtrudniejszym momencie, ale też, mówi Nunez, potrafi to uczynić literatura, która dzięki sile empatii może stać się tym, czym być powinna według, przywołanego w książce, Williama Faulknera – sposobem, by pokonać strach przed przekonaniem o nędzy człowieka i przywrócić wiarę w „dawne uniwersalne prawdy: miłość, honor, żal, dumę, współczucie i poświęcenie.” „Jeśli ich nie ma – ostrzegał [Faulkner]” – pi-sze Nunez – „twoja historia nie przetrwa do jutra”.

Powieść Nunez – subtelna i czuła w portretowaniu pokiereszowanych bohaterów – przetrwa z pewnością dłużej.

Okładka miękka, klejona.