Autor: Marianne Cronin
Wydawnictwo: HarperCollins

Debiut powieściowy brytyjskiej autorki młodego pokolenia, absolwentki anglistyki i kreatywnego pisania oraz doktor w dziedzinie lingwistyki stosowanej to barwna, poruszająca opowieść o przyjaźni nastolatki ze starszą panią, a także o umieraniu i afirmacji życia.

Główną bohaterką jest siedemnastoletnia Lennie, która przebywa w szpitalu w Glasgow na oddziale dla nieuleczalnie chorych. Od dawna nie ma kontaktu z matką, chorą na depresję, która mieszka w Szwecji. Rzadko też widuje się z ojcem, który próbuje ułożyć sobie życie z nową partnerką z Polski. Samotna, niezwykle szczera, odważna, dowcipna i urocza nastolatka poznaje w szpitalu ludzi, którzy stają się jej nową rodziną.

Szczególnie bliskie relacje nawiązuje z osiemdziesięciotrzyletnią Margot, z którą spotyka się na zajęciach plastycznych w sali terapii sztuką, tzw. Różanym Pokoju. Razem mają sto lat i postanawiają namalować sto obrazów przedstawiających ich życie (po jednym na każdy rok). Lennie dzieli się historiami ze swojego życia oraz wysłuchuje zwierzeń starszej przyjaciółki, które spisuje też w swoim pamiętniku. Margot opowiada m.in. o swoim dzieciństwie, które przypadło na czas drugiej wojny światowej, pierwszym nieudanym małżeństwie, stracie ukochanego synka i o miłości swojego życia – Meenie, aktywistce politycznej, która nauczyła ją, jak stać się wolną. Bohaterka zaprzyjaźnia się też z niezwykle cierpliwym ojcem Arturem, szpitalnym kapelanem, który właśnie przechodzi na emeryturę.

Autorka wykreowała nietuzinkowe, błyskotliwe postacie, których historie pokazują, z czego składa się życie. Poważną tematykę książki zrównoważyła komicznymi scenami, absurdalnym humorem i optymistycznymi opowieściami, dodając też wątki związane z malarstwem, astronomią i poezją. Pisząc powieść inspirowała się m.in. „Stulatkiem, który wyskoczył przez okno i zniknął” Jonassona i „Niezwykłą wędrówką Harolda Freya” Joyce.

Książka została przetłumaczona na dwadzieścia języków, a na jej podstawie powstaje film w jednej z największych wytwórni filmowych Hollywood. „Sto lat Lenni i Margot” to napisana lekkim stylem, ciepła, chwytająca za serce opowieść o międzypokoleniowej przyjaźni i o najcenniejszych rzeczach, jakie można podarować w życiu drugiemu człowiekowi, takich jak np. dobroć, miłość czy wolność. Oprawa miękka, klejona. Polecam.