Autorka: Deborah Eisenberg                                        Wydawnictwo: Cyranka

Deborah Eisenberg jest autorką pięciu zbiorów opowiadań. Od połowy lat 60. mieszka w Nowym Yorku, uczy pisania na Uniwersytecie Columbia. Laureatka licznych nagród i stypendiów. Niniejszy zbiór to pierwsza książka tej amerykańskiej pisarki przetłumaczona na język polski. 

Intrygujący tytuł publikacji, a zarazem pierwszego opowiadania, z którym się w niej spotkamy, zapowiada kilka godzin spędzonych z inteligentną, dociekliwą, niepozbawioną poczucia humoru prozą. I tak w istocie jest. Mamy tu do czynienia z sześcioma krótkimi historiami. Każda z nich przedstawia obarczonego w jakiś sposób przeszłością bohatera-obserwatora, który obecnie także znajduje się w nieciekawej sytuacji czy trudnej relacji i z pewnym dystansem przygląda się otaczającym go ludziom. Są to głównie przedstawiciele świata literatury, sztuki i muzyki. Teksty składają się z opisu scen z powszedniego życia, które pozornie nie prowadzą do żadnej konkluzji. Spojrzenie na świat takiego obserwatora najczęściej jest chłodne i obojętne, ale tę obojętność przenika pełne humoru, a nieraz pogardliwe nastawienie wobec teraźniejszości i niespokojny widok na przyszłość.  

Proza Eisenberg skłania zatem do gorzko-humorystycznej refleksji na temat świata i ludzi: jest ponura i cierpka, a zarazem zabawna i subtelna. Przyjemna w lekturze, jednocześnie niekoniecznie łatwa w odbiorze. Opowiadania są właściwie pozbawione akcji i nie zmierzają do konkretnego rozwiązania zwieńczonego jakimś wyczekiwanym akcentem, morałem czy podsumowaniem. Autorka zostawia czytelnika z pewnym niedomówieniem, brakiem zakończenia, z pytaniem: “po co to wszystko?”. Próba dotarcia do istoty tej literatury wymaga zatem spojrzenia wybiegającego także poza strony książki. Bardzo polecam. Oprawa miękka, klejona.