Autor: Sławomir Jarmuż                                        Wydawnictwo PWN

Książka psychologa Sławomira Jarmuża jest publikacją zajmującą czas i umysł w stopniu doskonałym. Chwytliwy tytuł to nie pytanie retoryczne. Mądrości można się nauczyć, o czym przekonuje autor. Jeszcze bardziej chwytliwy jest cytat nieznanego autorstwa z tylnej strony okładki: „Różnica między mądrością a inteligencją polega na tym, że inteligentny potrafi wyjść z sytuacji, w którą mądry nigdy się nie wpakuje”. Jarmuż umiejętnie balansuje między teorią a praktyką. Ba, tej drugiej jest nawet więcej, choć może na pozór trudno w to uwierzyć.

Zaplecze teoretyczne oczywiście musiało zaistnieć, inaczej książka ukazałaby się w innym wydawnictwie. Autor snuje rozważania na temat kluczowych momentów, zjawisk, okoliczności, które wpływają na mądrość. Jarmuż przyjął jednak konwencję wciągania czytelnika w ten popularnonaukowy wywód. Dzieje się tak poprzez styl pisania, jak również przez wkomponowanie do tekstu badań psychologicznych prezentowanych także w wersji ćwiczeniowej (bez miejsc do wypełniania). Jarmuż stawia raczej na eksperymenty sytuacyjne. Przypuszczam, że mogłyby się one sprawdzić w formie warsztatów w bibliotekach.

Treść książki pozwala na realne praktykowanie mądrości, wyrabianie w sobie pozytywnych nawyków i naukę myślenia krytycznego. Naprawdę przyjemny w lekturze tekst, łączący niezbędne kryteria naukowe z pasją i entuzjazmem w przedstawieniu zagadnienia. Pozycja zawiera bibliografię oraz indeks rzeczowy. Oprawa miękka, klejona.