Żyję, czy to mało?


Autorzy: Marcin Łokciewicz, Katarzyna Kachel
Wydawnictwo Filia

 

Katarzyna Kachel, dziennikarka, redaktorka i szefowa Magazynu Dziennika Polskiego, rozmawia z Marcinem Łokciewiczem, pedagogiem i wychowawcą pracującym od dwudziestu pięciu lat w Centrum Leczenia Dzieci i Młodzieży w Zaborze, który opracował nieszablonowe, oparte na działaniach artystycznych i sportowych metody terapeutyczne pracy z dziećmi.

Autorzy książki oddają również głos młodym ludziom, którzy byli hospitalizowani w Zaborze, niektórzy nawet kilkukrotnie. Opowiedziane przez nich historie stanowią punkt wyjścia do rozmów na temat konkretnych przypadków i problemów psychicznych, przy okazji zaś – kondycji rodzin, szkoły, systemów opieki oraz wyzwań dziecięcej psychiatrii.

Marcin Łokciewicz dzieli się swoimi doświadczeniami zawodowymi i obserwacjami na temat współczesnych zagrożeń, zjawisk socjologicznych, kruchej kondycji psychicznej dzieci i młodzieży. Wypowiada się na temat destrukcyjnego wpływu na młodych ludzi pornografii, patoyutuberów, wulgarnych tekstów piosenek, pełnej przemocy i erotyki mangi czy gier komputerowych (takich jak np. GTA). Opowiada też, jak funkcjonuje szpital psychiatryczny z Zaborze i jak wygląda tam życie od kuchni. Okazuje się, że miejsce to znacznie różni się od wielu tego typu placówek w Polsce. W Zaborze dużą wagę przywiązuje się do tego, aby dzieci które tam trafiają, nie nudziły się. Wybór propozycji jest duży: od zajęć sportowych i artystycznych, przez wychodzenie do sklepu, po bilard i saunę. Dużym uznaniem cieszą się apele, na których można śpiewać, tańczyć i realizować się artystycznie. Dają one występującym pacjentom poczucie ważności.

Wychowawcy starają się docierać do dzieci nie tylko przez atrakcyjne działania wspierające je w zdrowieniu, ale też przez rozmowę, która jest podstawą ich pracy. Wielu pacjentów porównuje pobyt w Zaborze do kolonii czy zielonej szkoły. Bohaterami opowieści są młode, wrażliwe osoby, które zmagały się z depresją, zaburzeniami lękowymi, anoreksją i uzależnieniem od gier czy używek. Część z nich była ofiarami przemocy, gwałtu i sekstingu, okaleczała się i podejmowała próby samobójcze. Bohaterowie opowiadają nie tylko o trudnych, bolesnych doświadczeniach, lecz także o walce o siebie i drodze do zdrowienia.

Warta uwagi lektura. Okładka miękka, klejona. Polecam.