Autorka: Olga Tokarczuk                                            Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Pierwsza książka Olgi Tokarczuk po Noblu to zbiór esejów. Tytuł i finałowe zwieńczenie całości dał właśnie noblowski wykład. Co poza nim znajdzie tu czytelnik?

Największy jest blok tekstów poświęcony literaturze. W tym trzy znakomite wykłady wygłoszone na łódzkim uniwersytecie, w których autorka zastanawia się nad trzema kluczowymi dla sztuki powieści elementami – narratorem, tworzeniem świata przedstawionego i powieściami. Jest wykład dla młodych adeptów literatury, w którym analizuje powody, dla których sięga się po pióro i walczy z komercyjnym (albo raczej wyłącznie komercyjnym) postrzeganiem literatury. Blok uzupełnia lista kluczowych dla noblistki lektur i esej poświęcony pracy tłumaczy.

Książkę uzupełniają teksty o emocjach zwierząt, filmach braci Quay i podróżowaniu oraz podsumowanie globalnych światowych przemian (spowodowanych m.in. Internetem i globalizacją) i poszukiwanie sposobu, na to by uchwycić całość ogromniejącego realnego i wirtualnego świata.

Przez całą książkę przeplata się kilka charakterystycznych wątków – zwracanie uwagi na biologiczną stronę istnienia (co znajduje również wyraz w języku), dziwny status człowieka, stanowiącego przecież część natury, a jednak marzącego nieustannie, by być czymś więcej oraz oczywiście wysokie miejsce literatury wśród ludzkich aktywności.

Tym co charakterystyczne dla eseistyki Tokarczuk jest fakt, że obok wątku refleksji biegnie cały czas ten literacki – metafor, porównań, językowej wynalazczości, znacząco wzbogacając przyjemność z lektury tej znakomitej książki. Szczególnie polecam. Okładka twarda, szyta. Poprzednio: „Opowiadania bizarne” na p. 09/18.