26 lutego 2025 roku w Bibliotece na Koszykowej odbyło się spotkanie z dr Sławomirem Rogowskim, autorem zbioru opowiadań „Za tamtymi drzwiami” (Muza – Warszawskie Wydawnictwo Literackie, Warszawa 2024). Nasz gość to człowiek wielu talentów i pełnionych ról zawodowych: medioznawca, nauczyciel akademicki na UW, autor książek beletrystycznych i opracowań naukowych, producent filmowy i telewizyjny, reżyser filmów dokumentalnych, a od sierpnia 2024 roku wiceminister kultury i dziedzictwa narodowego.
Autor opowiedział m.in. o fabule swojej najnowszej książki, o tym, co konstruuje naszą pamięć, zależnościach miedzy fikcją literacką i prawdą historyczną, tożsamości lokalnej, złożonych meandrach ludzkiej psychiki oraz o tym, co otwierają albo zamykają tytułowe „tamte drzwi”.
Rozmowę poprowadziła dr Anna Karczewska (Dział Nowości Wydawniczych i Wydarzeń Kulturalnych).
27 lutego 2025 roku w Bibliotece na Koszykowej odbyło się spotkanie autorskie z Czesławem Witkowskim, autorem książki pt.: „Garnizon Warszawa. Życie wojskowe przedwojennej stolicy”. Spotkanie poprowadził Piotr Kitrasiewicz.
Przedwojenna Warszawa była miejscem stacjonowania wielu oddziałów wojskowych oraz działania licznych instytucji i zakładów wojskowych. Warszawski garnizon należał do największych i najbardziej prestiżowych w ówczesnej Polsce. Jego wyjątkowość wynikała przede wszystkim z jego stołecznego charakteru. Codzienne funkcjonowanie oddziałów wojskowej załogi garnizonu przeplatane było uczestnictwem w licznych uroczystościach o charakterze centralnym, okręgowym i lokalnym. Żołnierze garnizonu byli również świadkami licznych wydarzeń, które przeszły do historii miasta. Towarzyszyli mu od momentu narodzin polskiej państwowości w listopadzie 1918 roku aż do obrony miasta we wrześniu 1939 roku.
Książka „Garnizon Warszawa. Życie wojskowe przedwojennej stolicy” ma charakter swoistego kalejdoskopu prezentującego warszawski garnizon w całej złożoności. Począwszy od ukazania jego tradycji i okoliczności odrodzenia u progu II Rzeczypospolitej poprzez zaprezentowanie bogactwa istniejących na jego obszarze różnorodnych podmiotów wojskowych aż po przedstawienie wielu aspektów jego codziennego funkcjonowania. Oprócz istotnej wiedzy czytelnik pozna cytaty ze źródeł historycznych, adresy instytucji wojskowych, personalia osób związanych z garnizonem oraz liczne ciekawostki. Dodatkowym walorem książki są liczne fotografie (ok. 200), prezentujące codzienność życia garnizonowego.
Książka przeznaczona jest dla licznego grona pasjonatów historii Warszawy, dziejów wojskowości oraz II Rzeczpospolitej. Stanowi ważne uzupełninie wiedzy historycznej o wątki dotyczące życia wojskowego, np. dane adresowe mogą zachęcać do organizowania wycieczek śladami przedwojennego warszawskiego garnizonu.
Czesław Witkowski – doktor nauk humanistycznych; absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego; specjalizuje się w historii wojskowości polskiej pierwszej połowy XX wieku, w szczególności organizacją terytorialną Wojska Polskiego w Warszawie i na obszarze Mazowsza. Autor licznych artykułów poświęconych m.in. funkcjonowaniu przedwojennej administracji wojskowej, działalności organizacji paramilitarnych, roli wojska w życiu społeczno-politycznym i biografistyce wojskowej oraz kilku książek, m.in. „Majowy zamach stanu”, „71 pułk piechoty w latach 1918–1939”, „Ze strzelnicy na raut”.
25 lutego w Bibliotece na Koszykowej odbyło się pierwsze w 2025 roku spotkanie autorskie z cyklu „Premiera na Koszykowej”. Naszym gościem była Izabela Janiszewska – autorka znakomitych powieści gatunkowych. Pisarka zasłynęła bestsellerową trylogią kryminalną o komisarzu Brunonie Wilczyńskim i dziennikarce Larysie Luboń – „Wrzask” (2020), „Histeria” (2020), „Amok” (2021). Talentu dowiodła w kolejnych tytułach, pisanych już poza wspomnianym cyklem: „Niewybaczalne” (2021), „Apartament” (2022), „Ludzie z mgły” (2023), „W szponach” (2023), „Noc kłamstw” (2024). Izabela Janiszewska doskonale odnajduje się zarówno w rozwijaniu tych samych postaci z powieści na powieść, jak i w tworzeniu fabuł zamkniętych w ramach jednej książki. W swoich dziełach klarownie łączy elementy sensacji, kryminału i thrillera, potrafi czerpać z autentycznych historii, które podporządkowuje fabule.
Najnowsza powieść pt. „Wrzenie” (CZWARTA STRONA Grupa Wydawnictwa Poznańskiego, 2025) łączy dwa twórcze oblicza pisarki. Oto bowiem w zupełnie nowej historii pojawia się dawno niewidziana bohaterka, o której była już mowa – Larysa Luboń. Tym razem nie występuje jednak w roli dziennikarki śledczej – przynajmniej nie od razu. Spełnia się jako nocna taksówkarka. Dokąd zaprowadzi ją kolejny, może ostatni kurs?
Spotkanie z autorką poprowadził dr Paweł Jaskulski.
20 lutego gościem Biblioteki na Koszykowej był Ignacy Karpowicz, który bardzo nie lubi, kiedy nazywa się go „jednym z najciekawszych współczesnych pisarzy”, choć jest nim niewątpliwie. Na swoim prozatorskim koncie ma już dziesięć książek (zadebiutował w 2006 powieścią „Niehalo”, ostatnia, „Ludzie z nieba”, ukazała się w 2024 roku), w których eksploruje różne światy, od Podlasia, przez Etiopię i Olimp po dystopijną Polskę przyszłości, i prowadzi spektakularne eksperymenty językowe. Inspiracji do napisania „Ludzi z nieba” dostarczyły mu biografie legendarnych lotników – Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury.
Z pisarzem na temat najnowszej powieści, ale też relacji między prawdą a zmyśleniem, prawach do cudzych i własnych życiorysów oraz o wielu innych rzeczach porozmawiała literaturoznawczyni i krytyczka literacka Katarzyna Sawicka-Mierzyńska.
Jak właściwie jest ze współczesnym polskim kinem, dobrze? Parafrazując Skrybę z „Asteriksa i Obeliksa” należałoby pewnie odpowiedzieć: „Nie ma tak, że dobrze albo niedobrze”. Z jednej strony rodzime filmy wciąż bywają doceniane na festiwalach i lądują na oscarowych shortlistach, a z drugiej nadszarpnęły zaufanie widowni, która odpływa z kin do streamingu, a także krytyki zarzucającej twórcom schematyczność i brak skłonności od eksperymentowania. Skąd biorą się te problemy i jak sobie z nimi poradzić? W czym, niezależnie od bolączek, tkwi siła polskiego kina i gdzie upatrywać szans na rozwój jego potencjału? Na te i inne pytania spróbowaliśmy odpowiedzieć w towarzystwie znakomitych gości – dyrektorki artystycznej FPFF w Gdyni Joanny Łapińskiej oraz pisarza i dziennikarza Krzysztofa Vargi. Rozmowę poprowadził krytyk filmowy Piotr Czerkawski. Wydarzenie odbyło się 24 stycznia 2025 roku o godzinie 18:00 w sali im. Stanisławów Kierbedziów.
Cóż to był za wieczór! 3 kwietnia o godzinie 18:00 w Bibliotece na Koszykowej odbył się wernisaż wystawy „Dwoje przyjaciół” autorstwa Józefa Wilkonia – mistrza ilustracji i literatury dziecięcej. Artysta zaszczycił wszystkich zgromadzonych swoją obecnością i poczuciem humoru. Pan Józef przez półtorej godziny podpisywał książki i plakaty. Nic dziwnego, skoro po podpis ustawiła się naprawdę długa kolejka. Wystawa nie doszłaby do skutku, gdyby nie pani Blanka Wyszyńska-Walczak, prezeska Fundacji Arka im. Józefa Wilkonia oraz Wydawnictwo Tatarak, w którym ukazała się bezpośrednio związana z wystawą książka „Dwoje przyjaciół”. Dziękujemy za znakomitą współpracę!
Wystawa „Dwoje przyjaciół” to celebracja przyjaźni. To próba pogodzenia żywiołów: wody i powietrza. Opowieść artysty snuje się na granicy jawy i snu, mieni złotem i bogactwem koloru, zaprasza do zanurzenia się w baśniowym świecie, w którym obok żywiołów takich jak woda czy powietrze istnieje jeszcze jeden, być może najważniejszy: żywioł przyjaźni, na gruncie którego każde spotkanie staje się możliwe.
Józef Wilkoń (1930) – ilustrator, malarz, rzeźbiarz, twórca plakatów i scenografii teatralnych. Studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zilustrował ponad 200 książek dla dzieci i dorosłych w kraju i za granicą, w tym kilka swojego autorstwa. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień m.in. Deutsche Jugendliteraturpreis, Nagrodę Państwową za Twórczość dla dzieci oraz Nagrodę Ministra Kultury za całokształt Twórczości. Wystawiał w wielu galeriach i muzeach świata, od Centrum Pompidou, przez Japonię i Koreę Południową, po Zachętę – Narodową Galerię Sztuki w 2006 roku, gdzie jego wystawa osiągnęła rekordową frekwencję.
Wystawę można obejrzeć od 03.04.2025 do 30.04.2025 roku.
Patronami książki „Dwoje przyjaciół” są TVP Kultura, Fundacja Wilkonia, Książki. Magazyn do czytania, Czas Dzieci i Strefa Psotnika.
Zachęcamy do obejrzenia zapisu spotkania autorskiego z dziennikarką sądową, autorką książek i reportaży kryminalnych, Hanną Dobrowolską. Rozmowę poprowadził dr Paweł Jaskulski, spotkanie odbyło się 3 grudnia 2024 roku. Motywem przewodnim spotkania była najnowsza książka Hanny Dobrowolskiej pt. „Taki dobry chłopak. Sprawa Kajetana Poznańskiego” (2024; Wydawnictwo Harde). Autorka podjęła trud szczegółowej rekonstrukcji zbrodni, o której w lutym 2016 roku mówiła cała Polska. W książce duży nacisk kładzie na prezentację trudności, jakie w tym przypadku napotkała psychiatria sądowa. Jak ujął to prof. dr hab. Józef Krzysztof Gierowski: „Książka Hanny Dobrowolskiej jest bardzo udanym studium przypadku zabójstwa, którego sprawca wymyka się prostym ocenom i interpretacjom. (…) To, co moim zdaniem stanowi szczególną wartość książki, to wnikliwa, szeroka i bardzo kompetentna analiza problemów diagnostycznych i opiniodawczych, z jakimi musieli się zmierzyć powołani do sprawy eksperci”.
Poniżej fragment recenzji dr. Pawła Jaskulskiego:
W książce jest w zasadzie wszystko, czego powinno się oczekiwać i wymagać od tego typu literatury. Chłodna, metodyczna rekonstrukcja zbrodni przypomina najbardziej upiorne odcinki „997”, po których wielkim wyczynem było przejście kilku kroków, ponieważ strach paraliżował ciało. Tak dokładnego opisu nie znajdziemy nigdzie indziej. W początkowych scenach czytelnik wsiada z Poznańskim po morderstwie do jednej taksówki, zamówionej przez telefon z wielką ekscytacją w głosie. To dopiero początek. Czytelnik może liczyć na dużo więcej, chociażby na portret psychologiczny sprawcy – naprawdę solidny, podparty szczegółową wiedzą autorki o przebiegu badań umysłu i mózgu „Hannibala z Żoliborza”. Dobrowolska odkryła ponadto przed czytelnikami kogoś, kogo byśmy się nie spodziewali. Postać Judyty, która przeżyła z Kajetanem romans epistolarny, jest chyba co najmniej równie zagadkowa jak sam główny antybohater. Judyta to doktor nauk politycznych, która – jakkolwiek zabrzmią te słowa – zakochała się bez pamięci w Poznańskim, nawiązała z nim listowny kontakt. Wymiana poczty trwała około czterech lat, zakończył ją mężczyzna 23 czerwca 2021 roku: „Judyta, Koniec między nami. Na zawsze. Zabij się. Kajetan” (s. 154).
Serdecznie zapraszamy do obejrzenia zapisu wideo ze spotkania autorskiego z Cezarym Harasimowiczem oraz ilustratorką Martą Kurczewską, które odbyło się 29 października o godzinie 18 w sali konferencyjnej w Gmachu im. St. Kierbedziów. Rozmowę poprowadziła Martyna Chuderska ze stacji Polskie Radio Dzieciom.
Cezarego Harasimowicza znamy ze znakomitych scenariuszy filmowych jak „Bandyta” (reż. Maciej Dejczer) i powieści biograficznych: „Adam”, „Bieta”. Tym razem jednak rozmowa będzie dotyczyć twórczości dla dzieci, choć zgodnie z podtytułem „Chłopiec z lasu” to powieść zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Fabuła toczy się w współczesnej Polsce blisko granicy z Białorusią, gdzie dochodzi do niezwykle intrygującego spotkania Ali i Eliasa.
Fragment recenzji dr. Pawła Jaskulskiego: Szkocka badaczka kina Karen Lury napisała kiedyś, że dziecko w kontekście kina jest idealną ofiarą wojny, ponieważ generuje najtrudniejsze obrazy i stanowi twardy dowód bezkresu zła, o którym nie myślą konstruktorzy wojen (czytaj: politycy). I taką idealną ofiarą jest powieściowy Elias – powołany do życia przez Harasimowicza. Ala z kolei jest ofiarą niezrozumienia przez bliskie i dalsze otoczenie. „(…) wiedziałam, że jak rozmawiam z samochodami albo z płotem, to Mama robi się smutna” (s. 113-114). Miłym gestem autora była decyzja o pisaniu dużą literą Mamy i Taty. Docenienie rangi tych postaci jest istotne, ale pamiętajmy, że Ciemność Harasimowicz też pisze dużą literą. Mimo tego że na koniec Ciemność jest uśmiechnięta, nie zapominajmy, czym była dla Ali i Eliasa wcześniej. W każdym razie spotkanie Eliasa staje się największym przełomem w życiu Ali. „Muszę się przemóc – wyciągam do Chłopca dłoń. Dużo mnie to kosztuje, bo przecież nie lubię obcego dotyku. Ale przecież wiem, że ten Chłopiec nie jest obcy” (s. 142-143).
Link do pełnego tekstu recenzji znajduje się TUTAJ.
Prezentacja książki Jacka Rewerskiego i Christophe’a Mahieu „Icek – chłopiec z warszawskiego getta”, wydanej przez Bibliotekę Publiczną m.st. Warszawy, odbyła się podczas 21. Festiwalu Kultury Żydowskiej Warszawa Singera. Nie tylko czas był szczególny, lecz także miejsce – gmach, w którym w latach 1912-1940, przy ówczesnej Krochmalnej 92, mieścił się Dom Sierot prowadzony przez Janusza Korczaka i Stefanię Wilczyńską. Obecnie budynek jest siedzibą Korczakianum – pracowni naukowej Muzeum Warszawy. Tradycyjnie mieści się w nim również Dom Dziecka. Nowy adres tego miejsca to Jaktorowska 6.
Promocja książki zgromadziła wiele osób, przede wszystkim zaś obu autorów, na stałe mieszkających za granicą. Były także obecne prof. Marta Rakoczy, obecnie kierująca Korczakianum, oraz Barbara Młodziejewska, dyrektorka Domu Dziecka nr 2. Z wielką radością powitaliśmy również Barbarę Sochal, przewodniczącą Polskiego Stowarzyszenia im. Janusza Korczaka, oraz Martę Ciesielską, przez wiele lat kierującą Korczakianum.
Bibliotekę Publiczną m.st. Warszawy reprezentowali: Joanna Sieklicka, inicjatorka wydania książki i jej redaktorka prowadząca. Spotkanie prowadziła Ewa Gruda, zaś uroczystość nagrywali Jakub i Maurycy Tarkowscy.
Książka „Icek – chłopiec z warszawskiego getta” została zaprezentowana także w formie wystawy grafik Jacka Rewerskiego, które wraz z narracją słowną Christophe’a Mahieu złożyły się na jej całość. Ta wspomnieniowa książka, łącząca okrutny czas Zagłady ze współczesnością, zgromadziła też wokół siebie młodzież. Przyjemnie było patrzeć na młodych ludzi, którzy za moment wejdą w dorosłe życie, z jakim zainteresowaniem śledzą dzieje bohaterów, a także warszawskich budynków, ulic, kościołów i synagog. Młodością i talentem urzekł nas także Paweł Prilepo, absolwent szkoły muzycznej przy Białoruskiej Akademii Muzycznej w Mińsku, który wykonał na altówce kilka utworów korespondujących z nastrojem tego wieczoru.
W makabrycznym podwieczorku, zorganizowanym 24 września przez Bibliotekę Publiczną m.st. Warszawy i Wydawnictwo Bajka, wzięli udział twórcy książek o rodzinie Rodomiłów: Marcin Szczygielski (tekst) i Marta Krzywicka (ilustracje). Było to spotkanie przedpremierowe, jeszcze przed oficjalną promocją trzeciego tomu cyklu „Dom Rodomiłów”. Do tej pory ukazały się dwa: „Kwiatokosy” i „Szkieletnicy”. Trzeci tom nosi tytuł „Makabrama” i właśnie opuścił drukarnię.
Rodomiłowie to do pewnej dość ekscentryczna rodzina zamieszkująca dom z gatunku tych, „którymi każdy się zachwyca, ale w których raczej nikt nie chciałby zamieszkać”. Rodomiłowie tym się wyróżniają, że mają rzadko spotykany dar czarnowidztwa (nie mylić z jasnowidzeniem, to zupełnie inna przypadłość!). Dzięki niemu dostrzegają „istoty i siły mroczne”, potrafią z nimi walczyć i wygrywać, co kończy się zawekowaniem takiego potwora czy demona na wieki, czyli ZAWIEKOWANIEM, a następnie umieszczeniem go w piwnicy, w dobrze chronionym magazynie.
W „Domu Rodomiłów” jest sporo zabawnych i mrożących krew w żyłach sytuacji, ale również wiele mądrości. To książki dla wszystkich czytelników, niezależnie od wieku. Sympatyków prozy Marcina Szczygielskiego zapewniamy, że i w „Makabramie” znajdą wiele smakowitych elementów, które świadczą o niezwykłym kunszcie literackim pisarza.
W spotkaniu oprócz autorów książki wzięły udział Beata Jewiarz, aktorka i dziennikarka, która brawurowo przeczytała wybrane fragmenty tekstu, Katarzyna Szantyr-Królikowska, wydawczyni cyklu, oraz Ewa Gruda, która przeprowadziła rozmowę z autorami i czuwała nad całością wydarzenia.
This website uses cookies to offer you the best experience online. By continuing to use our website, you agree to the use of cookies.
