Autorka: Aina Bestard                   Wydawnictwo Tatarak

Kolejna, znakomita publikacja Ainy Bestard. Poprzednio na liście: „Co kryje nocne niebo? Gwiezdny zwierzyniec” (p. 3/2022). Udział w wydawnictwie miały same tuzy, tzn. naukowcy z Alma (centrum badawcze na pustyni Atacama w Chile, mające w swoich zasobach 66 radioteleskopów), a także astrofizyk Antonio Hales z Uniwersytetu Londyńskiego i Północnoamerykańskiego Narodowego Obserwatorium Radioastronomicznego i kierownik Almy we własnej osobie. Warstwę wizualną Bestard wzorowała na XIX-wiecznych rysunkach i rycinach .

Stanowi ona hołd dla ówczesnej tradycji ilustracji naukowej, której twórcy łączyli to co pewne z wyobrażeniem o przestworzach. Fakty naukowe występowały więc w parze z artyzmem. Bestard odtworzyła ten klimat w sposób mistrzowski. Pod względem treści książka została podzielona na 17 rozdziałów ułożonych w logicznym ciągu. Początkowe definicje (np. galaktyki, komety) przechodzą w rozdziały poświęcone poszczególnym planetom z przedstawieniem ich wyróżniających cech. Aina Bestard nie zapomniała o znaku rozpoznawczym swojej twórczości. Mianowicie, kilka stron jest pergaminowych. W tym przypadku bardziej szczegółowo zostało na nich zaprezentowane słońce. Poznawanie naszego miejsca w kosmosie w taki sposób to czysta lekturowa przyjemność i promocja czytelnictwa. Oprawa twarda, szyta.