Autorka: Donna Leon
Wydawnictwo: Noir sur Blanc

„Fundacja”, trzydziesta pierwsza powieść Donny Leon pojawiła się na poprzednim Przeglądzie Nowości Wydawniczych na Koszykowej (P. 13/25) a dziś bierzemy na warsztat jej tekst autobiograficzny, wspomnienia.

„(…) pomysł na stworzenie tej książki to dzieło przypadku” (s. 5) – informuje we wstępie amerykańska pisarka, twórczyni cyklu o komisarzu Brunettim. „(…) zdałam sobie sprawę, że chyba widziałam i robiłam rzeczy niezwykłe” (s. 6) – kontynuuje osiemdziesięcioletnia Donna Leon. I to jest fakt – życie autorki nie przypomina każdego innego, wydaje się intrygujące, pełne wyzwań, powiewów świeżości i na pewno warte jest poznania chociażby we fragmentach. Pisarka wraca myślami do lat dzieciństwa, matki, rodzinnego domu, później przywołuje w pamięci zdarzenia z rozmaitych podróży do Iranu, Chin, Arabii Saudyjskiej, Włoch i Wenecji. Opowieść zachowuje porządek chronologiczny, ale nie posiada ciągłego charakteru uporządkowanej autobiografii. Czytelnik ma dostęp jedynie do skrawków codzienności i odprysków egzystencji m. in. poprzez zbliżenie na detal. Donna Leon to czujna obserwatorka, hołdująca uważności – dowodem wspomnienie pianki na filiżance cappuccino, staruszki szczypiącej listek bazylii na straganie, spojrzenia kota czy indyka pieczonego przez matkę. Obrazki obyczajowe, portrety ludzi, dźwięki, smaki, zapachy wypełniają karty książki. Tekst bywa sensualny i nostalgiczny, choć najczęściej zbliża się do refleksyjności eseju. Dużo tu zdziwienia ludźmi i światem, ciekawości życia przyprawionej wytrawnym poczuciem humoru i wyobraźnią. Zaskakuje filozofia pierwszego kroku a potem „będzie, co będzie”, którą kieruje się pisarka zarówno w życiu, jak i może trochę w twórczości. Donna Leon potrafi snuć wciągające opowieści i trzeba przyznać, że jej autobiograficzna narracja pięknie płynie, czasami przyjemnie zaskakuje bądź kołysze w meandrach. Nie tylko fanom autorki, ale każdemu polecam dać się porwać nurtowi słów Donny Leon. Według mnie warto. Oprawa miękka, klejona.