Autorka: Beata Biały                                                      Wydawnictwo: WAB

Beata Biały – ceniona dziennikarka, poprzednio na liście: „Osiecka. Tego o mnie nie wiecie” (p. 10/20) – powraca na listę z arcyważną książką. Można przewrotnie powiedzieć, że hazard jest niedocenianym nałogiem w przestrzeni publicznej. Zawsze grzecznie ustępuje miejsca alkoholowi, narkotykom, a nawet papierosom. Nie oznacza to, że nie trzeba się jego bać…

Beata Biały dotarła do szeregu osób uzależnionych od gier hazardowych: zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Ich relacje mrożą krew w żyłach; może jeszcze bardziej niż wyznania osób z oddziałów detoksykacyjnych. Do tych drugich ludzie w jakimś stopniu się przyzwyczaili. Na ich tle hazardziści robią szczególne wrażenie. Przegrane majątki, domy, mieszkania, oszczędności, niespłacone kredyty, dom w Konstancinie zamieniony na bruk – w najlepszym razie kawalerkę – rozstania z bliskimi. Autorka rozmawia ponadto z psychologami objaśniającymi mechanizmy tego uzależnienia. Wywiad z Iwoną Radoń – wieloletnią krupierką w amerykańskich kasynach – naświetla sprawę z zupełnie innej strony; z perspektywy zawodowych obserwatorów ludzi popadających w obłęd.

Rzecz jasna nie wszystkim bywalcom kasyn grozi nałóg. Niemniej statystyki pokazują, że połowa Polaków ma jakieś związki z grami hazardowymi. Co innego zagrać od czasu do czasu w lotka, co innego wydać ostatni grosz na automatach. Patrzenie na postęp uzależnienia własnego dziecka od komputera również nie należy do rzeczy miłych. Biały nie unika tego tematu na przykładzie gier sieciowych. Mocna nowość w literaturze faktu, która wypełnia ważną lukę w piśmiennictwie. Oprawa miękka, klejona.