Archiwa tagu: Wydawnictwo Dwukropek

Tata Oli przeklina

 

Autor: Thomas Brunstrøm
Ilustracje: Thorbjørn Christoffersen
Wydawnictwo Dwukropek

 

Thomas Brunstrom jest duńskim dziennikarzem i recenzentem filmowym. W 2015 roku ukazała się pierwsza książka o tacie Oli, otwierająca serię, która dzisiaj składa się już z ośmiu tomów. W poprzednich przeglądach omawialiśmy „Kiedy tata Oli był mały” (p. 2/2022).

W najnowszej części Ola odwiedza z tatą i Edkiem ogród zoologiczny. Wycieczka jest jak zwykle pełna niespodzianek. Edek szuka sikających zwierząt, a tata opowiada zmyślone historyjki ze swojego dzieciństwa. W drodze powrotnej Ola wpada na doskonały pomysł. Następnym razem pojadą do lunaparku. Tata wymienia wszystkie atrakcje, które trzeba tam zaliczyć, łącznie z najszybszą kolejką, watą cukrową, lizakami, hot-dogami itd. Stwierdza kategorycznie, że nie mają pieniędzy na taką rozrywkę.

Ola postanawia oszczędzać pieniądze na ten cel. Przygotowuje pudełko i zamierza pobierać opłatę za przeklinanie. Tata uwielbia przeklinać, więc liczy na szybki zysk. Przez pierwsze dni tata naprawdę panuje nad emocjami. Gdy w skarbonce ciągle jest za mało pieniędzy, postanawia urządzić festiwal przeklinania. Wymyśla tak straszne przekleństwa, jak: do ciężkiego diabła, stare marchewki czy mokre kozy. W ten sposób udaje się zebrać odpowiednią sumę i cała rodzina spędza uroczy dzień w parku rozrywki.

Książka, jak wszystkie w tej serii, ciepła i zabawna. Główny bohater, lekko otyły i zarośnięty tata, jest najlepszym kompanem Oli i Edka. Ilustracje Thorbjørna Christoffersena jak zwykle bajecznie kolorowe, pełne ukrytych drobiazgów, śmiesznych min i gagów w wykonaniu stojącego na drugim planie Edka.

Publikacja z pewnością spodoba się małym i dużym czytelnikom.

Oprawa twarda, szyta, większy format, kolorowe ilustracje.

Kiedy tata Oli był mały

 

Autor: Thomas Brunstrøm
Ilustracje: Thorbjørn Christoffersen
Wydawnictwo Dwukropek

 

Thomas Brunstrom jest duńskim dziennikarzem i recenzentem filmowym. W 2015 roku ukazała się pierwsza książka o tacie Oli, otwierająca serię, która dzisiaj składa się już z ośmiu tomów. W poprzednich przeglądach omawialiśmy: „Tata Oli już nie chce być dorosły” (p. 4/2020), „Zwariowane wakacje taty Oli” (p. 14/2020), „Obciachowe pomysły taty Oli” (p. 16/2021).

W siódmej części tata stara się udowodnić swojej córce, że jego dzieciństwo było zdecydowanie trudniejsze, momentami nawet dramatyczne. Nie było telewizji, dzieci jadły to, co leżało akurat na stole, czyli wątróbkę, kozy z nosa i gruz. Pod choinkę tata dostawał pół pomarańczy i jeszcze musiał się nią podzielić z innymi. Kolacja była tylko w środy. Nie istniały weekendy, a w niedzielę chodziło się do szkoły dwa razy. Zęby czyszczono łopatą, a te zepsute dentysta od razu wyrywał.

Ola nie wierzy w opowieści ojca i postanawia zapytać babcię. Kłamstwo wychodzi na jaw i tacie jest wstyd. Okazuje się, że jadał codziennie pyszne śniadania, obiady i kolacje. Spał w cieplutkim łóżku, a nie w pudełku. Do szkoły chodził w butach, a nie na bosaka i to zaledwie kilkaset metrów, a nie kilkanaście kilometrów przez śnieżne zaspy.

Tata obiecuje, że więcej nie będzie kłamał. Robi się bardzo nudno i smutno. Po kilku dniach Ola błaga tatę, aby jednak czasami trochę pozmyślał, bo to jest zupełnie nieszkodliwe.

Książka jest bardzo śmieszna. Ilustracje Thorbjørna Christoffersena są znakomitym uzupełnieniem tekstu. Tata jest wielki i ledwo wciska się w dżinsy i sportową koszulkę. Ola jest przy nim taka malutka. W tle zawsze widzimy dwuletniego Edka, który bada świat, zjada książki i klocki, zakłada na głowę garnek i kręci się w kółko, co doprowadza go do mdłości.

Polecam. Oprawa twarda, szyta.

Magik i złodziejka

 

Autorka: Anniina Mikama
Wydawnictwo: Dwukropek

Anniina Mikama jest fińską ilustratorką i autorką książek.

„Magik i złodziejka” to pierwszy tom serii o tym samym tytule. Akcja toczy się pod koniec XIX wieku. Bohaterką jest szesnastoletnia Mina. Straciła rodziców i żyje w biedzie. Z zazdrością patrzy na modne panienki, które co pół roku kupują sobie nowe kapelusze. Kiedyś była jedną z nich. Teraz musi kraść, żeby mieć co jeść. Mieszka na obrzeżach miasta, w Wygwizdowie, w starej drewutni.

Pewnego dnia kradnie nieznajomemu coś, co przypomina zegarek. W rzeczywistości jest to magiczny przedmiot wyposażony w lokalizator. Młodzieniec bez trudu znajduje złodziejkę i o dziwo nie ma do niej żadnych pretensji. Odbiera swoją własność i zaprasza ją na kawę do eleganckiej kawiarni. Mina nie prezentuje się najlepiej, ale szybko przypomina sobie jak należy się zachowywać w takim miejscu.

Tom pochodzi z Polski. Dziewczyna otwiera się przed nim i opowiada o swoich dziecięcych marzeniach. On dostrzega w niej panienkę z dobrego domu. Zabiera ją do swojej posiadłości. Jest to piękna kamienica i jednocześnie siedziba teatru cudów. Elektryczne oświetlenie wypełnia przestronne, wytwornie urządzone pokoje. Prąd porusza rozmaite kukiełki, ptaki i zwierzęta skonstruowane przez Toma. Mina jest zachwycona, chociaż trochę boi się profesora, ojca Toma. Ma się nim opiekować. Wie, że dostała drugą szansę i chce spełnić oczekiwania swoich dobroczyńców.

Autorka bardzo powoli snuje opowieść, wtrącając wiele opisów, które wprowadzają czytelnika w inną rzeczywistość. Znajdziemy tutaj nawiązania do autentycznych wydarzeń i historii Helsinek. Koniec XIX wieku był złotą erą magii i iluzji. W Finlandii działali liczni wędrowni kuglarze. Inspiracją do napisani tej książki był zegarmistrz Jean Eugene Robert-Houdin, wynalazca i magik, którego uważa się za ojca współczesnej iluzji scenicznej.

Publikacja z pewnością spodoba się młodym odbiorcom.

Polecam. Oprawa twarda, szyta.